Exclusive

Ο Νίκος Παπαδόπουλος στο FTHIS: Το "Γιατί ρε πατέρα;", η επιστροφή στην τηλεόραση, η συνεργασία με τον Φώσκολο και οι κόρες του

Από τον Μάριο Κωνσταντόπουλο

Ο Νίκος Παπαδόπουλος τη φετινή σεζόν επέστρεψε τηλεοπτικά μέσα από την κωμική σειρά του ΑΝΤ1 "Γιατί ρε πατέρα;", στην οποία υποδύεται τον "Ορέστη Πετρόπουλο".

Με αφορμή τη συμμετοχή του στη σειρά, ο ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στο FTHIS.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στην απόφασή του να κάνει ξανά τηλεόραση μετά από αρκετά χρόνια απουσίας, στη συνεργασία του με τον Νίκο Φώσκολο στη "Λάμψη" και στο "Καλημέρα Ζωή", ενώ αποκάλυψε και πώς πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με την υποκριτική.

Παράλληλα, σε μια σπάνια εξομολόγησή του, ο ίδιος μίλησε για τις κόρες του.

Όσα είπε ο Νίκος Παπαδόπουλος στο FTHIS

Τη φετινή σεζόν πρωταγωνιστείτε στην κωμική σειρά του ΑΝΤ1 "Γιατί ρε πατέρα;". Πείτε μας μερικά πράγματα για τον ρόλο σας…

Ο ρόλος που παίζω φέτος στο "Γιατί ρε πατέρα;" είναι αυτός του Κάνω τον μπαμπά του Τάσου, ο οποίος συζεί με την κολλητή του φίλη, τη Βιβή, κι εγώ την έχω σαν παιδί μου. Ο Ορέστης έχει μεγαλώσει τον Τάσο με πολύ αυστηρές αρχές και αξίες. Αγαπάει το παιδί του και είναι ας πούμε η φωνή της λογικής και της ισορροπίας. Προσπαθεί ανά πάσα στιγμή, σε οποιαδήποτε παρεξήγηση, σε οποιαδήποτε ένταση, να μετριάσει και να ισορροπήσει τις όποιες έκρυθμες καταστάσεις.

Από την άλλη, είναι ένας χαρακτήρας ο οποίος βιώνει σχεδόν σε καθημερινή βάση μία συναισθηματική ανασφάλεια και ακαταστασία, με αποτέλεσμα στην παρούσα φάση, αυτό να δημιουργεί πάρα πολλές παρεξηγήσεις γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες που δεν έχει αποφασίσει πού ο ίδιος περνάει καλύτερα. Στην πορεία βρίσκει το δρόμο του, κατασταλάζει συναισθηματικά και προκύπτει μία ηρεμία, τουλάχιστον στο συναισθηματικό κομμάτι.

Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή με τη σειρά, η οποία σας έκανε να επιστρέψετε τηλεοπτικά;

Είχα ένα τηλεφώνημα από την εταιρεία παραγωγής ότι ενδιαφέρονται ο σκηνοθέτης μας ο Γιάννης Παπαδάκος και ο σεναριογράφος μας, ο Αντώνης Ανδρής να με δουν για να συμμετάσχω στη σειρά. Κάναμε μία συνάντηση και τα είπαμε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης με ρώτησαν γιατί έχω απουσιάσει από το τηλεοπτικό γίγνεσθαι τόσα χρόνια και τους είπα τους λόγους μου.

Η διακαής επιθυμία μου να συμμετέχω στη σειρά ήταν όταν έμαθα και το υπόλοιπο καστ, με το οποίο δεν σου κρύβω ότι έχουμε μια εξαιρετική συνεργασία. Υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον, τόσο μεγάλη συμπάθεια με τα νέα παιδιά και είμαι ευτυχής που είμαι σ’ αυτή τη σειρά.

Για ποιο λόγο είχατε κρατήσει μια απόσταση από την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια;

Ό,τι προτάσεις είχαν προκύψει όλα αυτά τα χρόνια δεν με βρήκαν αδιάφορο και μάλιστα, μερικές ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Ωστόσο, ο ρυθμός και η αντιμετώπιση της τηλεόρασης, ειδικά την προηγούμενη δεκαετία, ήταν καταιγιστικός. Δηλαδή, ένιωθα ότι δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου να μπορέσω να αναλύσω το χαρακτήρα μου, να διαβάζω τα κείμενά μου, να οργανώνω τη σκέψη μου και την υποκριτική μου όπως εγώ επιθυμούσα μέσα από την εξέλιξη του μύθου, έτσι ώστε να είμαι συνεπής εγώ για τον εαυτό μου καλλιτεχνικά, σε συνδυασμό με την ταχύτητα των γυρισμάτων. Όπως καταλαβαίνεις αυτά πρέπει να παραδίδονται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα και ο χρόνος ήταν πάρα πολύ περιορισμένος. Δεν μιλάμε για το οικονομικό κομμάτι, γιατί πάντα αυτό για μένα έρχεται σε δεύτερη έως και τρίτη μοίρα αξιολόγησης. Οπότε, ο περιορισμένος χρόνος ήταν πάντα για μένα ο ανασταλτικός παράγοντας που απείχα από την τηλεόραση.

Χρειαζόταν μια τέτοια κωμωδία στην ελληνική τηλεόραση του σήμερα;

Με τον τρόπο που το έχει διαχειριστεί ο Αντώνης Ανδρής, ο συγγραφέας μας, και με τον τρόπο που έχει κεντήσει αυτή τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Παπαδάκος, νομίζω ότι έλειπε. Κωμωδίες υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιες μας άφηναν παγερά αδιάφορους ως θεατές, πολλές φορές και ως ηθοποιούς. Υπάρχει μια αντίληψη της κωμωδίας που για μένα δεν έχει ενδιαφέρον. Το "Γιατί ρε πατέρα;" είναι μια διαφορετική σειρά, είναι ένα διαφορετικό σενάριο, μία κωμωδία μυστηρίου που πραγματικά έλειπε από την ελληνική τηλεόραση και αυτό το εισπράττουμε όχι μόνο από τους δικούς μας ανθρώπους, -συναδέλφους, φίλους και συγγενείς- το διαπιστώνουμε από τον κόσμο. Τον κόσμο που μας συναντάει στον δρόμο και από τον κόσμο που γράφει στο διαδίκτυο.

Μεγάλη επιτυχία για εσάς είναι και η συμμετοχή σας στις σειρές του Νίκου Φώσκολου, "Λάμψη" και "Καλημέρα Ζωή". Θα ήθελα να πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτό…

Η περίοδος εκείνη με απασχόλησε 10 χρόνια. Ήμουν 7 χρόνια στο "Καλημέρα Ζωή" και 3 στη "Λάμψη". Για μένα ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη και δημιουργική παράλληλα περίοδος. Λέω "δύσκολη" γιατί η καθημερινή δουλειά -επί δέκα χρόνια- σε μια σειρά δεν είναι εύκολη δουλειά. Ήμουν πάντα alert για να μπορώ να ανταποκριθώ στον ρόλο μου, στην εκμάθησή του, στα τεράστια κείμενα που έγραφαν για την οικογένεια και για τον ρόλο τον οποίο έκανα. Παράλληλα, ήταν και μια εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί ασκήθηκα πάρα πολύ στο να είμαι συνεπής. Αυτό δεν αφορά μόνο την εκμάθηση του ρόλου μου, αλλά και όλη μου την εν γένει συμπεριφορά απέναντι σε ένα καθημερινό απαιτητικό σίριαλ. Όταν μάλιστα, αυτό το σίριαλ το υπογράφει ο Νίκος Φώσκολος, τότε η ευθύνη γίνεται εκατονταπλάσια.

Πώς ήταν συνεργασία σας με τον Νίκο Φώσκολο;

Η συνεργασία μου με τον Νίκο Φώσκολο ήταν πάρα πολύ εποικοδομητική. Ο Νίκος Φώσκολος με εμπιστεύτηκε σ’ έναν ρόλο που για μένα και για τη σειρά ήταν πάρα πολύ δύσκολος, πάρα πολύ απαιτητικός. Οφείλω εδώ όμως να σου πω ότι ήταν μια περίοδος εξαιρετικά δύσκολη για μένα, γιατί ο Φώσκολος ήταν πάρα πολύ απαιτητικός ως δημιουργός και οφείλαμε όλοι οι συντελεστές να βγάζουμε το 100% και πολλές φορές και περισσότερο των δυνατοτήτων μας για να ανταποκριθούμε στη σειρά και στην καθημερινή μας παρουσία εκεί.

Τη τηλεόραση του σήμερα πώς τη βλέπετε;

Η εξέλιξη των τηλεοπτικών προγραμμάτων και ειδικά των ελληνικών σήριαλ μπορώ να πω ότι βρίσκονται σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα δρόμο. Η διαδρομή δηλαδή που έχει κάνει η ελληνική μυθοπλασία είναι σε εξαιρετικό επίπεδο. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε πάρα πολύ ωραίες σειρές, εξαιρετικά σενάρια, φανταστικές σκηνοθεσίες και επιτέλους βλέπουμε πολλούς καλούς νέους ηθοποιούς.

Από την πρώτη σας ταινία "Βασικά καλησπέρα σας" τι είναι αυτό που θυμάστε; Και γενικότερα από όλες τις ταινίες εκείνης της εποχής…

Ήταν μια περίοδος που αναζητούσα εμπειρίες. Τις αναζητούσα μέσα από ακροάσεις που γίνονταν και για θέατρο και για τηλεόραση και για κινηματογράφο. Σε μία από αυτές τις αναζητήσεις και τις ακροάσεις γνώρισα τον Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος με συμπάθησε. Μου είπε ότι θα μου εμπιστευτεί κάποιους μικρούς ρόλους στην αρχή κι εγώ με μεγάλη μου χαρά ανταποκρίθηκα. Ήταν πάρα πολύ ωραία, πάρα πολύ έντονη συναισθηματική περίοδος για μένα, γιατί παράλληλα με τη δραματική σχολή και με το παιδικό θέατρο, ανέπτυξα μία σχέση με την κάμερα.

Ήταν μία ωραία περίοδος για μένα, πολύ εποικοδομητική όσον αφορά την αναζήτηση των υποκριτικών μου, ας πούμε, εργαλείων. Αυτή τελείωσε λίγο πριν πάω στρατιώτης, όπου τα πράγματα άλλαξαν. Η πορεία μου άλλαξε παίζοντας με την Τζένη Καρέζη στην Επίδαυρο και τον Κώστα Καζάκο στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή. Μάλιστα, μετά συνέχισα να δουλεύω με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο στο θέατρό τους. Εκείνη την περίοδο με είχε ζητήσει και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά προτίμησα να μείνω με την Καρέζη και τον Καζάκο για καλλιτεχνικούς και συναισθηματικούς λόγους.

Έχετε κρατήσει φιλίες από εκείνα τα χρόνια των σειρών και των ταινιών;

Το θέατρο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος για να αναπτύξεις φιλίες. Βεβαίως υπήρξαν κάποιες φιλίες, οι οποίες υπάρχουν ακόμα. Δεν έχουμε βέβαια την επαφή που είχαμε εκείνο τον χρόνο. Κυρίως από το θέατρο, από την τηλεόραση και το σινεμά δεν είχα ποτέ φιλίες. Ειδικά την περίοδο του κινηματογράφου, δεν είχα φίλους. Ήταν άνθρωποι με τελείως διαφορετικά ενδιαφέροντα από μένα. Οι στόχοι μας ήταν τελείως διαφορετικοί. Η προσέγγισή μας στον τρόπο που θα διαχειριζόμαστε ο καθένας την πορεία μας μετέπειτα στο θέατρο ή στην τηλεόραση ήταν τελείως διαφορετική.

Οι φίλοι προέκυψαν αργότερα από το θέατρο. Άνθρωποι που μοιραστήκαμε συναισθήματα, ανησυχίες, χαρές, αγωνίες και μετέπειτα βέβαια, αυτή η συχνότητα της επαφής και της φιλικής σχέσης αραίωσε και είναι πάρα πολύ λογικό. Ο κάθε ένας έχει τη δική του διαδρομή, τις δικές του επιδιώξεις, αλλά παρόλα αυτά έχω φίλους μέσα από το θέατρο.

Πριν αναφερθήκατε στη συνεργασία σας με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Για αρκετά μεγάλο διάστημα υπήρχαν δημοσιεύματα και φήμες για μια κόντρα μεταξύ της Αλίκης και της Τζένης. Εσείς είχατε αντιληφθεί κάτι τέτοιο;

Άκουγα και ακούω ακόμα και σήμερα για μία αντιπαράθεση, για μία συμπάθεια ή αντιπάθεια. Αυτό εγώ δεν το βίωσα ποτέ. Δεν εισέπραξα ποτέ τίποτα τέτοιο. Η Τζένη Καρέζη ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Ήταν ένας άψογος συνεργάτης. Όταν χρειαζόταν ήταν και μία ιδανική φίλη, ένας άψογος επιχειρηματίας και ένας μοναδικός και σπάνιος δάσκαλος. Και αυτή και ο Καζάκος. Εγώ δεν είδα ποτέ καμία αντιπαράθεση. Όταν αρνήθηκα τη συνεργασία μου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη για να παραμείνω με την Καρέζη, με ρώτησε πάρα πολλές φορές πόσο σίγουρος ήμουν γι’ αυτή μου την απόφαση, χωρίς καμία προσπάθεια να με αποτρέψει. Να αποτρέψει δηλαδή την αρνητική μου διάθεση απέναντι στη Βουγιουκλάκη και να παραμείνω μαζί της. Με ρώτησε πολλές φορές αν είμαι σίγουρος γι’ αυτή μου την απόφαση χωρίς καμία ειρωνεία, χωρίς καμία άλλου είδους διάθεση ανταγωνισμού μεταξύ τους.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Είχα πάει κάποτε ως θεατής στο Ηρώδειο να δω τον Μάνο Κατράκη στο "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη". Εγώ ήμουν δεκαοχτώ χρονών. Αυτό που είδα πάνω στη σκηνή του Ηρωδείου δεν μπορώ να το περιγράψω με μία λέξη. Ήταν μαγικό.

Είδα έναν γίγαντα της υποκριτικής πάνω στη σκηνή και όταν τελείωσε η παράσταση είχα μείνει για πολλά λεπτά καθηλωμένος στις κερκίδες του θεάτρου. Δεν είχα ιδέα τί είναι ηθοποιός και τη διαδικασία προσέγγισης ενός ρόλου. Προσπαθούσα λοιπόν να το φανταστώ όλο αυτό. Έφυγα τρέχοντας και πήγα στα καμαρίνια να δω από κοντά αυτόν το γίγαντα που λεγόταν Μάνος Κατράκης. Δεν μπόρεσα να τον πλησιάσω. Ντρεπόμουν πάρα πολύ. Μετά από λίγο καιρό πήγα τον είδα και στο "Da".

Είπα ότι θέλω να ζήσω αυτή τη γιγάντωση, αυτή τη μετάβαση, τη διαδικασία αυτής της υποκριτικής ωρίμανσης που ακολουθεί ένας ηθοποιός για να μεταφέρει απλά λόγια ενός άψυχου χαρτιού με την ψυχή του πάνω σε μια σκηνή ενός θεάτρου. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να δώσω σε μία δραματική σχολή εξετάσεις.

Προετοιμάστηκα και παράλληλα μ’ έναν φίλο δημιουργήσαμε μία παιδική σκηνή και ενώ σπούδαζα στη Δραματική σχολή ετοιμάσαμε τα παραμύθια, τους "Μύθους του Αισώπου" σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Η παράστασή μας ήταν πάρα πολύ καλή και είχαμε και ως επιβεβαίωση της καλής μας δουλειάς την άδεια από το Υπουργείο Παιδείας να μπορούμε να μπαίνουμε μέσα στα σχολεία και να παίζουμε την παράστασή μας. Μετά τους "Μύθους του Αισώπου" ήρθε ο "Τομ Σόγιερ" και το "Άσχημο παπάκι" του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Παραστάσεις προτεινόμενες από το Υπουργείο Παιδείας στους διευθυντές των σχολείων που μας δέχονταν με ανοιχτές αγκάλες. Έτσι, μπήκε το νερό στο αυλάκι. Σπούδασα και ακολούθησα μετά την τύχη μου στο θέατρο.

Πώς νιώσατε που η κόρη σας, Αγγελίνα Παπαδοπούλου, ακολούθησε τα βήματά σας και έπαιξε στην ταινία "Μαρία", στην οποία υποδύθηκε τη νεαρή Μαρία Κάλλας;

Θέλω να σου πω πώς και η δεύτερη κόρη μου, η 15χρονη Νικολέτα, δείχνει να ακολουθεί μια καλλιτεχνική διαδρομή. Ήδη σπουδάζει μιούζικαλ, κάνει τραγούδι, χορό και υποκριτική σ΄ ένα εργαστήριο. Παράλληλα μαθαίνει πιάνο και είναι σε χορωδία. Ακολουθεί τα βήματα της αδελφής της και της μαμάς τους, η οποία είναι μουσικός. Τώρα όσον αφορά τη συμμετοχή της Αγγελίνας στην ταινία, είναι πολύ συγκεχυμένα τα συναισθήματά μου.

Όταν μου το ανακοίνωσε η Αγγελίνα -γιατί το έμαθα τελευταίος, καθώς μου το κράταγε ως έκπληξη- πραγματικά "πάγωσε" το αίμα μου. Ως κάτι πάρα πολύ σημαντικό που θα συνέβαινε στη ζωή της, ως κάτι μοναδικό, ως ξεκίνημα στον κινηματογράφο και ως μια πολύ μεγάλη δοκιμασία. Η Αγγελίνα κάνει τραγούδι από τριών χρονών και το ότι επιλέχθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες διεκδικήτριες του ρόλου, για μένα ήταν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα, ήταν και πάρα πολύ μεγάλη η αγωνία μου για το αποτέλεσμα.

Όταν είδα την ταινία θα σου πω ότι ως μπαμπάς ένιωσα πάρα πολύ συγκίνηση γιατί μέσα από μία ολιγόλεπτη σκηνή, έβγαλε συναισθήματα πάρα πολύ σπάνια για έναν ηθοποιό που συμμετέχει τόσο λίγο σε μια ταινία. Δηλαδή, είδα μέσα σε λίγα λεπτά όλη την κακοποιητική συμπεριφορά της μητέρας της Μαρίας Κάλλας προς τα παιδιά της. Είδα όλη την καταπίεση της εποχής, με την κατοχή των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα.

Ως θεατής ένιωσα μία πληρότητα βλέποντας μία σκηνή άρτια παιγμένη και ενσωματωμένη σε μία ταινία που αφορούσε τις τελευταίες καταγεγραμμένες στιγμές της Μαρίας Κάλλας.

Ποια είναι η συμβουλή που δίνετε στις κόρες σας που έχουν επιλέξει να ακολουθηθούν τον καλλιτεχνικό δρόμο;

Να είναι προσγειωμένες. Να μην σταματήσουν ποτέ να αγαπάνε αυτό που θα επιλέξουν. Είτε είναι μουσική, είτε είναι θέατρο, είτε είναι χορός, είτε και τα τρία μαζί. Να μη χάσουν ποτέ το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον τους εν ονόματι μιας οποιασδήποτε αναγνωρισιμότητας ή προώθησης μέσω των media. Το κυριότερο είναι αυτό για μένα. Αυτό που με δίδαξαν και οι δάσκαλοί μου. Αγωγή, αγωγή και αγωγή.

Ως μπαμπάς πώς είστε;

Να ρωτήσεις καλύτερα την Αγγελίνα να σου πει (Γέλια). Εγώ δεν μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου. Κι εγώ και η μαμά τους, με την οποία δεν είμαστε μαζί ως ζευγάρι εδώ και 10 χρόνια περίπου, στεκόμαστε στο πλάι τους, τα στηρίζουμε με κάθε τρόπο, προσπαθούμε να τους παρέχουμε ηθικές αξίες και τα ιδανικά για να μπορέσουν να θωρακίσουν το μέλλον τους. Μπορεί να μην είμαστε μαζί ως σύζυγοι, αλλά είμαστε καλύτερα ως φίλοι. Μπορεί ένα ζευγάρι να παύει να είναι μαζί ως παντρεμένο, αλλά η οικογένεια δεν σταματάει να υπάρχει ποτέ. Η ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά, είναι τεράστια.

Σας βλέπουν τα κορίτσια στη σειρά; Τι σας λένε;

Ναι! Και οι δυο είναι αυστηροί κριτές. Επιδιώκω και επιθυμώ να μου λένε αυτά που δεν τους αρέσουν. Αλλά τους αρέσει πάρα πολύ η σειρά και το καταλαβαίνω αυτό γιατί κάθε φορά μου ζητάνε να δουν το επόμενο επεισόδιο.

Στην καθημερινότητά σας πώς είναι;

Προετοιμάζω ηθοποιούς για εισαγωγικές εξετάσεις στις δραματικές σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κάνω μαθήματα ορθοφωνίας και τεχνικής αναπνοής όχι μόνο σε ηθοποιούς αλλά και σε διάφορα άλλα επαγγέλματα, όπως καθηγητές, νομικούς, ιερωμένους, ανθρώπους με προβλήματα άρθρωσης και αναπνοής. Παράλληλα, η μεγάλη μου αγάπη είναι η συμμετοχή μου σε αγώνες τρεξίματος μεγάλων αποστάσεων. Από μαραθώνιο μέχρι υπερμαθαρωνίους. Έχω φτάσει μέχρι 215 χιλιόμετρα. Άσφαλτο και σε ορεινούς αγώνες.

Έχετε κάνει και μεταγλωττίσεις! Πώς είναι να "παίζεις" μόνο με τη φωνή; Είναι ένα δύσκολο κομμάτι;

Πέρασαν περίπου 30-35 χρόνια που κάνω μεταγλωττίσεις. Είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος και απαιτητικός χώρος. Το να συγχρονίσεις τον λόγο πάνω σε μία εικόνα, στηρίζοντας παράλληλα και το συναίσθημα του χαρακτήρα τον οποίο ερμηνεύεις, δεν είναι καθόλου εύκολο.