Οι εύκολες αναγνώσεις της ήττας

Του Μιχάλη Τσίγκρη.

Παρακολουθούσα τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Βίκινγκουρ της Ισλανδίας.

 Έπαιξε τον αγώνα στο Ελσίνκι όπου θεωρητικά οι συνθήκες θα ήταν καλύτερες από την Ισλανδία, όμως με το θερμόμετρο στους -4 έως -7 βαθμούς σε σχέση με τους 3 που είχε στην Ισλανδία είναι αυτό που λέμε «bad call». Στο δια ταύτα, με κρύο τσουχτερό και πλαστικό χλοοτάπητα, η Βίκινγκουρ έκανε τη δουλειά και ο Παναθηναϊκός απογοήτευσε.

Ήττα με 2-1. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά ευτυχώς 2-1.

Έβλεπα τον αγώνα και θυμήθηκα το Νόα – ΑΕΚ 3-1. Αν ένα ματς δεν σου πάει, φρόντισε να χάσεις τα λιγότερα δυνατά. Η ΑΕΚ σε πανικό μετά το 2-1 προσπαθούσε να βρει γκολ ισοφάρισης, πλησίασε, αλλά όχι μόνο δεν το βρήκε, έφαγε και 3^ο σε παιχνίδι που οι άνεμοι αν ήταν στην Αίγινα, θα συνιστούσαν απαγορευτικό απόπλου από τον Πειραιά.

Και η ρεβάνς της ΑΕΚ από απλό απαιτούμενο νίκης, μεταλλάχθηκε σε ροντέο που ψάχνεις δύο γκολ και δεν πρέπει να φας κανένα 15 Αυγούστου στην άδεια Αθήνα. Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, ποτέ τα 2 γκολ μπροστά και μηδέν πίσω δεν είναι απλή υπόθεση.

Ο τότε αποκλεισμός, έκρινε για την ΑΕΚ ούτε λίγο, ούτε πολύ 5 μήνες της σεζόν της.

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε χάσει με μεγαλύτερη διαφορά αν ο Γιούρι Λοντίγκιν δεν έκανε την επέμβαση του αγώνα στις καθυστερήσεις με το σκορ στο 2-1.  

Είμαι της άποψης ότι η γενική εικόνα πρέπει να κυριαρχεί σε δύο αγώνες. Αν όντως ο Παναθηναϊκός δεν περάσει, θα είναι μια τεράστια αποτυχία, δεν χωρά αμφισβήτηση. Προς το παρόν ήταν μια κακή μέρα. «Μα κακή μέρα είχε και με τον Άρη» θα πει κανείς και βγήκε και από το Κύπελλο.

Ναι, τι θέλω όμως να πω;

Η ανάγκη όλων μας να λέμε κάτι μετά από κάθε αποτέλεσμα δημιουργεί μια στρεβλή εικόνα. «Υποτίμησε ο Βιτόρια την Βίκινγκουρ» και «ντροπή», διάβασα, «γιατί δεν ξεκίνησε τον Ιωαννίδη» άκουγα στο ραδιόφωνο γυρνώντας τα ξημερώματα σπίτι μετά το Football Show στον ΑΝΤ1.

«Τι τον θέλει μέσα τον Μαντσίνι» σχολίαζε ένας στενοχωρημένος φίλος του Παναθηναϊκού για την ήττα.

Μερικές φορές η απάντηση στις ήττες είναι απλή. Σε αυτήν την ήττα στην Ισλανδία δεν είναι.

 Ο Βιτόρια είναι ένας καλός προπονητής. Με παραστάσεις, με εμπειρία, με επίπεδο. Δεν είναι μάγος, δεν βγάζει από το καπέλο συνέχεια λύσεις. Υπάρχει δεδομένο πρόβλημα τραυματισμών, μυϊκών κατά τη συντριπτική τους πλειονότητα οπότε είναι προφανές ότι οι όποιες αποφάσεις δεν είναι προϊόν ελεύθερης σκέψης χωρίς περιορισμούς. Παίζεις έναν αγώνα υπό αντίξοες συνθήκες. Χειρότερες μπορώ να θυμηθώ σε αυτόν τον ιστορικό προημιτελικό με την Λέγκια το ’96 που είχε διεξαχθεί οριακά σε γρασίδι. Έχεις δύο αναγκαστικές αλλαγές πριν το 35’. Η ενδεκάδα και οι αποφάσεις είναι αποτέλεσμα συνδυαστικών σκέψεων, δύσκολων αποφάσεων και ναι, ενέχουν ρίσκο. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.

Όσα και να πρέπει να γραφτούν την επομένη μιας κακής ήττας, για να γεμίσει η ειδησεογραφία της Παρασκευής των ερωτευμένων, ουδείς θα θυμάται το κακό βράδυ στην Φινλανδία, αν η πρόκριση στο ΟΑΚΑ έρθει την Πέμπτη. Εκεί θα ανοίγει ο δρόμος για τους «16», εκεί το επίπεδο θα ανέβει, ο επόμενος αντίπαλος θα είναι πιο γνωστός και ο Παναθηναϊκός πιο υποψιασμένος κι ας ελπίσουμε με περισσότερους υγιείς παίκτες.

Ας υπάρχει ηρεμία στις κρίσεις ιδίως όταν δεν έχει κριθεί πραγματικά τίποτα αλλά κυρίως μεγαλύτερη ψυχραιμία στα συνεχή και υπερβολικά αποθεωτικά σχόλια όταν έρχονται κάποιες νίκες, θεωρητικά μεγάλες ή θεωρητικά μικρές. Θα μπορούσαν πράγματι να έχουν αποκτηθεί επιπλέον παίκτες τον Ιανουάριο, ωστόσο κατά την άποψή μου η γενική εικόνα δείχνει μια ομάδα βελτιωμένη, αλλά εν μέσω μιας προβληματικής σεζόν όπως αυτή ξεκίνησε δεν μπορούν τα πάντα να έρχονται όπως τα θέλουμε.