Ο χαρισματικός «Έλληνας Γιαμάλ»

Γνωρίζω ότι διαβάζοντας τον τίτλο οι περισσότεροι σκεφτήκατε πως πρόκειται για άλλον έναν από τους συνηθισμένους δημοσιογραφικούς ενθουσιασμούς. Κάποτε βαφτίζαμε με ευκολία «Έλληνα Μέσι» κάθε ταλαντούχο παιδί που έκανε το ξεπέταγμά του στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Όμως, στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Καρέτσα εκτιμώ πως ο θόρυβος έχει βάση.

Οι ενδείξεις υπήρχαν. Η σπουδή της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας να τον ντύσει στα γαλανόλευκα και η επιμονή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να τον συναντήσει από κοντά για να τον πείσει ήταν ένα σαφές μήνυμα. Δεν βρίσκεις, άλλωστε, κάθε μέρα 17χρόνο να κάνει πρωταθλητισμό με την Γκενκ και να ανταποκρίνεται σε τέτοιο βαθμό στο αρχικό στάδιο της καριέρας του.

Δεύτερο σημάδι η αντίδραση των Βέλγων όταν τον έχασαν μέσα από τα χέρια τους. Θωρήθηκε μεγάλη απώλεια, σε μία χώρα η οποία βγάζει συνέχεια παίκτες υψηλού επιπέδου. Ο «νέος Ντε Μπρόινε» όπως αναφέρουν προτίμησε την Ελλάδα, αντιλαμβάνεστε πως οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί και τίτλοι δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο του Ελληνικού Τύπου. Παρεμπιπτόντως, ο σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Σίτι άρχισε τη σπουδαία πορεία του από την Γκενκ.

Και από τι ενδείξεις στις πρώτες αποδείξεις. Ο Καρέτσας όχι μόνο κλήθηκε άμεσα στην Εθνική των ανδρών, όχι μόνο συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τον κρίσιμο αγώνα με τη Σκωτία αλλά αποτέλεσε την πρώτη αλλαγή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε μία αναμέτρηση η οποία μόνο καλά δεν κυλούσε για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Προπονητής ο οποίος δε φημίζεται για επιλογές που εμπεριέχουν ρίσκο, παίρνει την απόφαση να βασιστεί σε ένα παιδί 17 ετών για να γυρίσει το ματς. Προφανώς στις προπονήσεις διέκρινε πως έχει στα χέρια του κάτι ξεχωριστό.

Μετά ήταν η δική μας σειρά να το διακρίνουμε. Ο πιο νεαρός ποδοσφαιριστής που φόρεσε ποτέ τη φανέλα με το εθνόσημο, άλλαξε όλο το κλίμα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», έκανε πράγματα να συμβούν, ξεσήκωσε το κοινό, πάνω του οι υπόλοιποι διεθνείς βρήκαν στήριγμα και όχι το αντίθετο. Η πρώτη του ενέργεια μάλιστα ήταν άστοχη, μία σέντρα με το δεξί πόδι. Δεν επηρεάστηκε διόλου, έπαιξε όπως θα έπαιζε με τους φίλους του, επόμενη κίνηση ήταν να ψάξει το γκολ με βολ πλανέ και να κάνει νεύμα προς τον κόσμο για να μπει στην εξίσωση. Προσωπικότητα, πέρα από κατάθεση ταλέντου.

Δε φοβήθηκε να πάει από το πρώτο δευτερόλεπτο πάνω στον αντίπαλό του, τον Αντι Ρόμπερτσον έναν από τους κορυφαίους αριστερούς μπακ παγκοσμίως. Ποδοσφαιρικό θράσος, άγνοια κινδύνου, αυτοπεποίθηση που τρυπάει ταβάνι. «Ο Ρόμπερτσον είναι πάρα πολύ καλός αμυντικός αλλά όταν αποφασίζω να πάω στο ένας εναντίον ενός δεν βλέπω ποιος είναι απέναντι» η απάντησή του με αφοπλιστική ειλικρίνεια μικρού παιδιού.

Δεν είναι αλαζονεία, είναι πίστη στις δικές του ικανότητες. Ο Καρέτσας, προσωπικά, από την πρώτη του επαφή με την μπάλα, μου προκάλεσε αδημονία να δω την επόμενη, την μεθεπόμενη, να έχω αγωνία τι θα σκαρφιστεί, τι θα επιχειρήσει  κάθε φορά που θα γίνεται κάτοχος. Η τελευταία περίπτωση που θυμάμαι να  μου έχει συμβεί αυτό, με ανήλικο παιδί,  είναι ο Λαμιν Γιαμάλ της Μπαρτσελόνα. Αναλογικά, μία τέτοια περίπτωση είναι στα μάτια μου ο Κωνσταντίνος Καρέτσας. Τα καλύτερα έρχονται, είναι μπροστά μας…