Ποδοσφαιρική ονείρωξη

Η σαγηνευτική έκδοση της Εθνική στη Γλασκώβη  ήρθε απευθείας από τα όνειρα μας, τις φαντασιώσεις μας και προκαλεί αδημονία για τα μελλοντικά.

Ζήσαμε να δούμε την Ελλάδα να παίζει ποδόσφαιρο όπως τα μεγαθήρια του αθλήματος. Να πηγαίνει στη Γλασκώβη και να επιβάλει τον τρόπο της, να υποχρεώνει σε παθητικό ρόλο τη Σκωτία και να αναγκάζει το κοινό στο «Χάμπντεν Παρκ» σε…υπόκλιση.  

Ο Καρέτσας να παίζει σαν τον Γιαμάλ, ο Κωνσταντέλιας να θυμίζει Βιρτζ, ο Τζόλης Χουλιάν Άλβαρεζ, ο Παυλίδης να είναι ο δικός μας Λεβαντόφσκι. Πιο πίσω, ο Μουζακίτης να…ντύνεται Καμπιάσο, ο Ζαφείρης να ξεπατικώνει Μπαρέλα, ο Γιαννούλης να ανεβοκατεβαίνει την πτέρυγα σαν τον Ρόμπερτσον στα καλά του, ο Βαγιαννίδης να φέρνει σε Λαμ, ο Μαυροπάνος σε Γκοδίν, ο Κουλιεράκης να μη ζηλεύει σε τίποτα τον Σλότενμπεργκ, ο Τζολάκης να γεμίζει την εστία όπως ο Ντοναρούμα. Και στον πάγκο ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς σαν άλλος Γκασπερίνι.

Ξέρω, στην προσπάθεια για προσομοίωση με παίκτες που να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και μοιάζουν κάπως εμφανισιακά, υπάρχουν υπερβολές, όμως, αν στη χθεσινή εμφάνιση των Ελλήνων έβαζες τη φανέλα της Γερμανίας όλοι θα μιλούσαν για «πάντσερ που ισοπεδώνουν ότι βρίσκουν στο πέρασμα τους».

Αμέσως μετά τη γαλανόλευκη παράσταση στην Σκωτία παρακολούθησα το ευρωπαϊκό ντέρμπι της Γερμανίας με την Ιταλία, εξίσου χορταστικό. Η δική μας Εθνική, το ίδιο κυριαρχική, το ίδιο συναρπαστική, με τις ίδιες εντάσεις στο παιχνίδι της, σύγχρονη, αποφασιστική, με φαντασία, με ταλέντο, με ιδέες.

Από το ποδόσφαιρο της αυταπάρνησης, του ηρωισμού και της ψυχής, από το ποδόσφαιρο που κοιτούσε πρώτα να ακυρώσει τον αντίπαλο και μετά να είναι παραγωγικό, περνάμε στη μοντέρνα έκδοση, στο στυλ που χαρακτηρίζει τις μεγάλες ομάδες. Με τη φρεσκάδα να ξεχειλίζει, με μέσο όρο ηλικίας στην ενδεκάδα τα 23 χρόνια, με παιδιά που έχουν έρθει για να μείνουν, με παιδιά που είναι προορισμένα για το ελίτ επίπεδο.

Προσοχή, δε λέω σε καμία περίπτωση, ότι η Ελλάδα έγινε ξαφνικά Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία ή όποια άλλη υπερδύναμη. Αναφέρω ότι είναι, ίσως για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, θελκτική στο μάτι του θεατή. Δένεσαι, ταυτίζεσαι με αυτά τα παιδία, ερωτεύεσαι τον αυθορμητισμό τους, τη λάμψη τους, την καθαρότητά τους, το χάρισμα τους, περιμένεις το επόμενο ποδοσφαιρικό ραντεβού μαζί τους.

Μετά τον πρώτο αγώνα με την Σκωτία έγραφα με αφορμή τον Καρέτσα πως δε θυμάμαι σε άλλη περίπτωση να περιμένω πως και πώς να πάρει την μπάλα για να δω τι θα σκαρφιστεί. Το γενικεύω και επισημαίνω πως ποτέ άλλοτε δεν έψαχνα το καλεντάρι για να βρω την ακριβή ημερομηνία της επόμενης υποχρέωσης της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου των ανδρών. Ούτε μετά το έπος της Πορτογαλίας το 2004. Σημειώστε λοιπόν και εσείς, αν και είμαι βέβαιος πως αρκετοί το έχετε κάνει ήδη,7 Ιουνίου αγώνας προετοιμασίας με την Σλοβακία και 10 Ιουνίου, επίσης φιλική αναμέτρηση, με τη Βουλγαρία. 76 ημέρες είναι πολλές αλλά θα περάσουν.